هدیه ای ادبی از برو بچ ادیب روستای گلچهران تقدیم به سرزمین من وما
هدیه ای ادبی از برو بچ ادیب روستای گلچهران تقدیم به سرزمین من وما
نام شعر : گلستان
تاریخ: 89.6.21
نویسنده: محمد معظمی گودرزی
نوع نگارش: منظومه قصیده
گلستان
دل بلبل زلاله بیقرار است گل لاله به میهن بیشمار است
سمن در دل گلستان فرض دارد ولی آنجا دهی زیبا بهار است
زصخره تا درخت و برگ و شبنم رباینده ی هر صبرو قرار است
ز نیزار و روخن بالا و کهریز ز مغرب تا به مشرق بیشه زار است
چو گلچهره به گلچهران نشیند ز غم ها بگذرد شادی تبار است
صفا و مردی و مهمان نوازی به کردارو سخن ها آشکار است
چو گویم از گل و بلبل فراوان غروب تپه اش بس نا گوار است
نشان گنبدش از دور پیداست ز همت های مردم استوار است
دل از صوت موذن هر سحرگاه به دنیای خودش امید وار است
کسی غم را به چشمانش ببیند که بر جای دگر او رهسپار است
ولی زیباترین گلها نهانند به قبرستان به زیر خاک تار است
به خون غلتیدگان آن لاله گون ها شهادت سهمشان از روزگار است
ز هر طایفه و قوم و نژادند هواخواه هم و همچون دو یارند
شبانگاهان به گرد هم نشینیم کنار پایگاهش شاهکار است
جوانان پاک و سالم از دم و دود همه بر عشق دلبر دلسپارند
جوان شد نعشه با چیپس و دلستر کراکی نه ، کرانچی برفرار است
بیا یار عدو دست بوس ما باش که کودک در شکم کاراته کار است
بروسلی را به جیب خود گذاریم که آرنولد هم به نزدش نابه کار است
به خوبی و به نیکی یاد کردم ولی گاهی زمینش پر ز خار است
به چش ممد روید و آب آرید که برقش قطع و آبش کم فشار است
کجل های دلت را بر هوا کن که ای جانا غریبی در دیار است
بترسید از حیات وحش آنجا که استخر گلالش پر زمار است
نیامد طرح هادی بعد صد سال که تا روز جزا دنباله دار است
زملمیجان و دهترکان و کاتار همه اسفالت گشته گریه دار است
خزان از گل و خره ناگذیریم تموزش باد و توسی بیشمار است
نبردم من زنام کس کلامی کلام مرد و زنهای دیار است
اگر روزی سرایم قطعه ای شعر فقط کار خدا و روزگار است
محمد پور عبدالم تخلص بمانند ملک الشعرا بهار است